Eerst dat diepe dal, daarna het succes

Ik zie een man, meer dood dan levend. Lijkbleek ligt hij in een ziekenhuisbed. Overal uit zijn lijf steken slangen en snoeren. De snoeren zijn verbonden aan allerlei apparaten om het bed heen. Mijn adem stokt even.

Het is maandagochtend. Ik heb net koffie ingeschonken en mijn computer opgestart, klaar voor de werkweek. Voor ik begin aan het beantwoorden van mijn mails heb ik LinkedIn, ‘’s werelds grootste professionele netwerk’ volgens het bedrijf zelf, geopend. De foto van de doodzieke man is het eerste wat ik daar op mijn tijdlijn zie. Met moeite ruk ik me los van de foto en lees het lange bericht dat er bij hoort. Korte samenvatting: man zoekt werk. Langere versie: man heeft turbulent jaar gehad. Bedrijf failliet, een ongeluk, coma, moeizaam herstel, maar vrolijke conclusie: hij is er weer bovenop, voelt zich krachtig en klaar voor een nieuwe stap in zijn carrière. De post heeft al ruim 15.000 likes en het regent jubelende comments. (‘Hele grote meneer!’ ‘ Topper!’ ‘Bewondering voor jouw kracht en positiviteit.’)

Voor NRC schreef ik een stuk over Linkedin, over de verhalen van persoonlijke groei en vooruitgang die we elkaar op dit platform en in de wereld erbuiten graag vertellen. Verhalen waarin we het leven voorstellen als een trap om te beklimmen, terwijl het misschien eerder een bos is, of een kermis, om in te (ver)dwalen.

Lees het stuk op de website van NRC.